بازگشت : روز ١٠٤ تا ١٢٦
پس از ٢٢ روز غیبت از امروز دوباره رژیم غذایی خود را از سر میگیرم. اگر ادامه متن را می خوانید باید تضمین بدهید که چشم نخواهید زد!
در هفته اول غیبت تقریبا به طور مداوم در رستوران های مختلف شهر تهران گذشت. متاسفانه رسم است که بسیاری از جلسات تجاری و اقتصادی را در رستوران های لوکس برگزار می کنند و به اصطلاح در حین ناهار یا شام کاری مذاکره می کنند. من هم به خاطر شرایط نامساعد اقتصادی و نبود سرمایه یکسالی بود دعوت به چنین جلساتی را نمی پذیرفتم اما با وزیده شدن نسیم بهبود شرایط این جلسات به صورت فشرده از سر گرفته شد.
در حدود نیمی از این قرار ها من میزبان و در نیمی دیگر میهمان بودم. ولی در هر دو مورد مجبور به شکستن رژیم می شدم. وقتی میزبان هستی اگر خودت چیزی نخوری یا کم بخوری و متنوع نخوری طرف مقابل هم معذب می شود و مجبور خواهد شد مثل شما رفتار کند و طبیعتا این با فلسفه قرار در رستوران که برای راحتی و صمیمیت بیشتر و تسهیل در تصمیم گیری است در تضاد است. وقتی هم که مهمانی هرچقدر که تلاش میکنی کم سفارش بدهی و کم بخوری، طرف مقابل از ترس اینکه شما گارد گرفته ای و علاقه ای به جلسه نداری تا حد مرگ به شما تعارف می کند.
این از هفته اول. هفته آخر این ایام غیبت را هم در سفر بودم. در قطعه ای از بهشت، در حرم امام رئوف علی بن موسی الرضا ع . در سفر هم که امکان پخت و پز نبود و باز عملا مقیم رستوران های مختلف مشهد بودیم و نشد که بشود!
در طی این ٢٢ روز خودم را وزن نکرده بودم و وقتی از سفر به خانه برگشتم اولین کاری که کردم رفتن روی ترازو بود. انتظار داشتم که با این همه بی مبالاتی حداقل ٤ پنج کیلویی چاق شده باشم اما شکر خدا ١ کیلو هم لاغرتر از قبل شده بودم!
ظاهرا بدنم فعلا هنوز در سراسیبی کاهش وزن است و خیلی کاری به کار من ندارد.
از فردا به امید خدا دوباره هر روز گزارش روزانه خواهم نوشت.
